Dysleksja

Termin „dysleksja” został po raz pierwszy użyty przez niemieckiego lekarza okulistę D. Berlina w 1887 roku dla scharakteryzowania niemożności czytania spowodowanej uszkodzeniem mózgu. Dysleksja jest wynikiem braku odpowiednio działających połączeń między dwiema półkulami mózgowymi. Jest problemem społecznym, bo występuje u ok. 10% uczniów.

Rozróżniamy dysleksję:

• rozwojową – na określenie dysfunkcji w uczeniu się, przy normalnym poziomie inteligencji ogólnej, radzeniu sobie w pokonywaniu problemów, formułowaniu pojęć a także logicznym myśleniu i rozumowaniu. Uważa się, że może mieć ona podłoże genetyczne. U dzieci z dysleksją rozwojową zazwyczaj stwierdza się zaburzenie percepcji wzrokowej i słuchowej oraz integracji percepcyjno – motorycznej.

• nabytą – na określenie utraty umiejętności czytania i pisania w wyniku uszkodzenia mózgu, w efekcie wypadku, udaru lub wylewu.

Badania naukowe definiują następujące rodzaje dysfunkcji występujących w dysleksji:

• DYSLEKSJA oznaczająca trudności w czytaniu;

• DYSORTOGRAFIA oznaczająca trudności w opanowaniu zasad ortografii;

• DYSGRAFIA oznaczająca trudności w pisaniu na właściwym, czytelnym poziomie graficznym;

• DYSKALKULIA oznaczająca trudności w operowaniu liczbami;

• DYSPRAKSJA oznaczająca trudności w koordynacji motorycznej;

• DYSCHRONIA oznaczająca zaburzoną orientację w schemacie ciała wraz z obniżoną sprawnością ruchową;

• DYSMUSIA (DYSFONIA) oznaczająca niezdolność do poprawnego śpiewania, tańczenia, wystukiwania rytmów czy nawet rozpoznawania melodii znanych piosenek.

Problemy dyslektykówuczących się muzyki to zwłaszcza kłopoty w sferze pamięci fonologicznej, sekwencyjnej:

• trudności w zapamiętaniu dłuższych sekwencji nazw,

• problemy z zapamiętaniem dłuższych piosenek, utworów, ćwiczeń, skomplikowanych poleceń,

• utrudnione zapamiętywanie liter alfabetu, nut, złożonych terminów,

• trudności z poprawnym odczytaniem nut na pięciolinii (w przypadku uczniów uczących się np. na wiolonczeli, fortepianie, problemy z rozgraniczeniem zapisu w kluczu basowym i wiolinowym),

• trudności z poprawnym odtworzeniem rytmu,

• bardzo szybkie czytanie zapisu muzycznego, popełnianie wielu błędów, opuszczanie poszczególnych dźwięków,

• trudności związane z opóźnieniem koordynacji wzrokowo – słuchowej.